Nadzieja dla Polski

Polacy 28 czerwca 2020 roku w wyborach prezydenckich zdecydują jak będzie wyglądała Rzeczpospolita w najbliższych latach. Rok 2020 to także rok, w którym świętujemy jubileusz stulecia Bitwy Warszawskiej. Z dumą będziemy wspominać tamten chwalebny  czas, kiedy to ramię w ramię stanęli obok siebie Polacy, by bronić dopiero co odzyskanej  niepodległości przed zbrodniczą ideologią komunizmu.

Patrząc jednak z perspektywy lat na  tamte wydarzenia, nie możemy zapominać  o tym, co stało się w niedługim  czasie po tym wspaniałym zwycięstwie, które osiągnęliśmy jako zjednoczony wokół idei obrony niepodległości Naród. 

Wewnętrzne spory polityczne i napięcia społeczne doprowadziły wtedy do zabójstwa Prezydenta Gabriela Narutowicza i tragicznego w skutkach przewrotu majowego,  podczas którego, w bratobójczych walkach zginęły setki Polaków. Pamiętamy o tamtej dusznej atmosferze autorytaryzmu, której skutkami były Proces Brzeski i więzienie dla działaczy opozycji w Berezie Kartuskiej. Następstwem tych wydarzeń była katastrofa września 1939 roku, której jako głęboko podzielony Naród, nie byliśmy w stanie zapobiec. 

Dziś, analizując najnowszą historię Polski, można się dopatrzeć wielu analogii.  W 1989 roku potrafiliśmy się w sposób pokojowy oswobodzić od sowieckiej kurateli i wybić na pełną suwerenność. Zjednoczeni wokół wielkich celów: wstąpienia w struktury NATO i Unii Europejskiej, dokonaliśmy wielkiego skoku cywilizacyjnego, będąc państwem, które inni podawali za wzór udanej transformacji politycznej i gospodarczej. Dzisiaj nie sposób oprzeć się wrażeniu, że bardzo zwolniliśmy tempo tych przemian, a może nawet zmieniliśmy niebezpiecznie kierunek do którego zdążamy.    

Dzisiaj debatę publiczną zdominowały monologi, których jedynym celem jest często tylko dyskredytacja przeciwnika. Nie patrząc na koszty społeczne budowana jest atmosfera konfliktu, w której tylko jedna strona dysponuje monopolem na mądrość. Coraz mniej rozmawiamy o tym, co zrobić, by rozwiązywać problemy Polaków: jak naprawić służbę zdrowia, poprawić edukacje i zadbać o godną jesień życia seniorów. Politycy nie dyskutują o tym jak pomóc polskim przedsiębiorcom, by mogli tworzyć coraz lepiej płatne miejsca pracy, a w miejsce szukania realnych reform w wymiarze sprawiedliwości, mamy konflikty personalne z próbą upolitycznienia sądów.  

Wszystko to ma swoje daleko idące konsekwencje w postaci głębokiego podziału społeczeństwa i powstania murów nienawiści między Polakami. Historia natomiast, pokazuje nam dobitnie, iż działając wspólnie, zjednoczeni, wokół najważniejszych polskich spraw, jesteśmy w stanie dokonać rzeczy wielkich – osobno, skłóceni wewnętrznie, nie jesteśmy zdolni do niczego. 

Powszechne stało się wśród Polaków poczucie braku nadziei na to, że ten stan permanentnej wojny polsko-polskiej może się zakończyć, a debata publiczna wrócić na właściwe sobie tory, gdzie w centrum dyskusji zawsze jest człowiek i jego problemy.

Jako kandydat na Prezydenta chcę Polakom przywrócić nadzieję na zakończenie przedłużającego się konfliktu i jałowego sporu. Chcę dać nadzieję przyszłym pokoleniom Polaków, że sprawiedliwsza i bardziej przyjazna Polska jest możliwa. Wierzę, że wspólnie możemy  zbudować Polskę przyszłości, opartą na dialogu i tolerancji, gdzie każdy będzie czuł się dobrze. Mam w sobie głębokie przekonanie, że pomimo różnic, które nas dzielą, zawsze jesteśmy w stanie osiągnąć porozumienie w najważniejszej sprawie, która  wszystkich  powinna łączyć – tą sprawą jest Polska.  

Kandyduję na Urząd Prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej, bo jestem przekonany, że dziś potrzebny jest aktywny Prezydent, jednoczący wszystkich Polaków, który jest prawdziwą głową państwa, a nie wykonawcą poleceń płynących z tej czy innej partii.

Kandyduję, bo wiem, iż Polsce potrzebny jest Prezydent, który będzie słuchał swoich rodaków i nie będzie wstydził się swoich decyzji podpisując pod osłoną nocy  ustaw czy przyjmując ślubowania od sędziów z partyjnej nominacji. Deklaruję, że z  Pałacu Prezydenckiego uczynię centrum dialogu i porozumienia, z którego będą wychodziły mądre projekty ustaw, poprawiające życie obywateli. 

Przedstawiam mój program wyborczy – „Nadzieja dla Polski”. Proszę Was o wsparcie, bo zbyt wiele jest do stracenia, by pozwolić sobie na dalsze marnowanie czasu w tej wyniszczającej, wewnętrznej wojnie. Razem mamy dużo do zrobienia, aby Polska znów była wzorem do naśladowania dla innych, a nadzieja na lepszą przyszłość zawitała do wszystkich polskich domów. 

Nikt nie ma monopolu na mądrość. Pałac Prezydencki będzie miejscem dialogu wszystkich stron dyskursu politycznego, reprezentujących poglądy różnych grup wyborców. Dlatego Sekretarzami Stanu w Kancelarii Prezydenta będą przedstawiciele każdej z opcji politycznych znajdujących się w Parlamencie. Pozwoli to na prawdziwy, ponadpartyjny dialog, którego  celem będzie rozwiązywanie poszczególnych problemów Polaków, a nie udowadnianie na siłę wyższości nad  przeciwnikami politycznymi. 

W rozmowach z Polakami, których spotykam na swej drodze, często pojawia się problem dostępności do urzędów, w których każdy przychodzący obywatel mógłby uzyskać pierwszą pomoc w rozwiązaniu swoich spraw wynikających z kontaktu z organami państwa czy samorządu. Czasem są to skomplikowane problemy prawne ale najczęściej proste sprawy, których rozwiązanie wymaga tylko odrobiny dobrej woli i odpowiedniego ukierunkowania  działania takiej osoby. 

Deklaruję, iż jako Prezydent RP, będę zawsze blisko ludzi, a urzędnicy mojej Kancelarii będą dostępni dla obywateli w Filiach Kancelarii Prezydenta w każdym z 49 byłych miast wojewódzkich. Do ich zadań będzie należała pomoc w rozwiązywaniu codziennych problemów Polaków poprzez porady prawne, nakreślenie ścieżki postępowania w danej sprawie i bezpośrednie wsparcie w kontakcie z organami państwa i samorządu. 

Państwo nie ma prawa odbierać nadziei osobom ciężko chorym, odmawiając pokrycia kosztów leczenia i skazując ich życie i zdrowie na łaskę zbiórek publicznych.  Zamiast Polskiej Fundacji Narodowej,  ze środków zabieranych przez nią od spółek Skarbu Państwa na doraźne działania polityczne, utworzymy w Kancelarii Prezydenta pod patronatem Pierwszej Damy Polską Fundację Zdrowia. Będzie ona zajmowała się znalezieniem odpowiedniej placówki medycznej, zbieraniem środków i dofinansowaniem skomplikowanych operacji dla polskich pacjentów za granicą, w każdym przypadku, gdy nasze szpitale nie będą w stanie wykonać takiego zabiegu. 

Poza granicami naszego kraju żyje około 21 milionów Polaków i osób polskiego pochodzenia. Dla utrzymania dobrego kontaktu i współpracy z nimi   potrzebny jest apolityczny, Prezydencki Minister ds. Polonii, którego będę powoływał w porozumieniu z Senatem RP, przy uwzględnieniu głosów wszystkich partii politycznych reprezentowanych w parlamencie. Do jego zadań należeć będzie przede wszystkim pomoc w powrocie do kraju naszych rodaków, którzy wyrażą taką chęć i gotowość (np. z Kazachstanu i innych krajów tego regionu) oraz działanie na rzecz inwestowania w Polsce przez Polonię z całego świata.

Jednym z największych problemów z którym zmagają się Polacy, jest kryzys systemu ochrony zdrowia. Jego reforma jest potrzebna natychmiast. Wymaga to jednak nieugiętej woli i konsekwencji. Bardzo ważne jest, aby plan tej sytuacji powstał ponad podziałami  i został wyciągnięty z bieżącego sporu politycznego. Jako Prezydent RP,  powołam i stanę na czele Konsylium do spraw kompleksowej  reformy sytemu ochrony zdrowia w Polsce. W skład tego zespołu wejdą eksperci, przedstawiciele wszystkich zawodów medycznych, organizacje pacjentów oraz politycy wszystkich partii reprezentowanych w Parlamencie. Efektem pracy Konsylium będzie przygotowanie i wdrożenie kompleksowej reformy systemu ochrony zdrowia w Polsce. 

Działalność organizacji pozarządowych to jeden z największych sukcesów Polski po 1989 r. Wykonują one na co dzień olbrzymią pracę, wszędzie tam, gdzie instytucje państwowe zawodzą. Barierą w tej działalności okazuje się często uzależnienie ich finansowania od polityków aktualnie sprawujących władzę. Powołana przeze mnie Rada Dialogu Obywatelskiego będzie skupiać przedstawicieli trzeciego sektora, a w jej posiedzeniach brać udział będą również strona rządowa i samorządowcy. Rada pozwoli na dialog organizacji pozarządowych z władzami, prowadzony na równych, partnerskich zasadach. Jej podstawowym celem będzie  wypracowanie rozwiązań ustawowych zwiększających efektywność tych podmiotów i zapewniających stabilne finansowanie. 

Dialog w Polsce przeżywa poważny kryzys. Najlepszym tego przykładem jest obecna marginalizacja roli Rady Dialogu Społecznego, którą miałem zaszczyt tworzyć. Z założenia, dyskusja tam prowadzona, a przede wszystkim wnioski z niej płynące, powinny być realnym czynnikiem sprawczym przy kształtowaniu naszej rzeczywistości gospodarczej. Jednak wszystkie decyzje zapadają w gabinecie jednego człowieka, z pominięciem wszystkich wskaźników i badań, a także argumentów partnerów społecznych. Nowe Otwarcie Rady Dialogu Społecznego będzie miało za zadanie przełamać ten impas. Rozwiązania wypracowane w dialogu przez partnerów społecznych i rząd będą miały – dzięki inicjatywie ustawodawczej Prezydenta – realną możliwość wejścia w życie. 

 Jako minister pracy i polityki społecznej stawiałem olbrzymi nacisk na rozwój polityki senioralnej. Zawsze starałem się wiele czerpać z doświadczenia życiowego i mądrości seniorów. Dlatego też, powołam Ogólnopolską Radę Seniorów, która działałaby stale przy Prezydencie RP. Jej zadaniem będzie wypracowywanie rozwiązań pozwalających na podniesienie jakości życia seniorów i kierowanie ich w postaci prezydenckich projektów ustaw na drogę legislacyjną. Będzie się składać z przedstawicieli Rad Seniorów wszystkich szczebli samorządowych, a także ekspertów z zakresu medycyny, polityki społecznej, członków Uniwersytetów Trzeciego Wieku i Klubów Seniora, przedstawicieli Polskiego Związku Emerytów, Rencistów i Inwalidów, a także organizacji kombatanckich z całego kraju.  

Nasze bezpieczeństwo militarne opiera się na NATO i ścisłej współpracy wojskowej z USA. Należy oczywiście pogłębiać relacje z rządem amerykańskim, dlatego jako Prezydent RP zadbam o dobre kontakty ze wszystkimi aktorami amerykańskiej sceny politycznej, a przede wszystkim poprawię relacje z europejskimi członkami sojuszu. Będę również zabiegał o zwiększenie stałej obecności wojsk USA w Polsce oraz o wzmocnienie tzw. „Wschodniej Flanki NATO”. 

Jestem zwolennikiem utrzymania stałego wzrostu wydatków na armię do poziomu 2,5% PKB do roku 2030. Uważam jednak, iż większość tych środków musi być wydana w polskim przemyśle zbrojeniowym, w myśl zasady „Bądźmy silni tym, co produkujemy”, która jest motywem przewodnim mojego programu wsparcia polskiego przemysłu zbrojeniowego. Zakupy zagraniczne muszą natomiast przewidywać inwestycje oraz transfer najnowocześniejszych technologii z zagranicy do polskiego przemysłu zbrojeniowego. Bez tego nie ma realnego wzmocnienia naszego potencjału obronnego i nie rozwijają się polskie zakłady zbrojeniowe.

Konieczne jest zwiększenie liczebności żołnierzy zawodowych polskiej armii do liczby 150.000 tysięcy, w szczególności powiększenie korpusu szeregowych i podoficerów. Tworzenie nowych jednostek wojskowych powinno być konsultowane w ramach sejmowych komisji i realizowane w ścisłej współpracy z rządem i władzami lokalnymi, aby w maksymalnym stopniu wykorzystać wszystkie programy rozwoju regionów, gdzie takie jednostki mają powstać.

Dlatego też, w trakcie swojej prezydentury zaproponuję utworzenie 2 Świętokrzyskiej Dywizji Pancernej w Kielcach. Projekt utworzenia nowej dywizji będzie jednocześnie przedmiotem współpracy Biura Bezpieczeństwa Narodowego z odpowiednimi komórkami Ministerstwa Obrony Narodowej, a także z przedstawicielami parlamentu  i samorządów.

Jestem zwolennikiem głębokich zmian w funkcjonowaniu polskiego przemysłu zbrojeniowego, w tym przede wszystkim w Polskiej Grupy Zbrojeniowej, której obecna działalność nie przynosi odpowiednich korzyści dla przemysłu i gospodarki. Mój program zakłada wsparcie dla wszystkich polskich spółek zbrojeniowych.

Obok zamówień w koncernach zagranicznych, zaproponuje rozwiązania systemowe, których celem będzie skierowanie wielomiliardowych zamówień na sprzęt wojskowy do polskich przedsiębiorców, zatrudniających polskich pracowników, którzy płacą podatki do naszego budżetu. 

Dzięki temu z tytułu różnego rodzaju podatków i składek, do budżetu państwa  wpłynie nawet kilkadziesiąt miliardów złotych, które będzie można przeznaczyć na ratowanie służby zdrowia, pomoc osobom niepełnosprawnym, rencistom i emerytom.

Obecny Plan Modernizacji Technicznej Sił Zbrojnych wymaga radykalnych zmian, a w szczególności połączenia różnych zadań w programy, podobnie jak to uczyniono we Francji, Wielkiej Brytanii czy w USA. Efektem proponowanych zmian będzie zwiększenie zdolności przemysłowych zakładów zbrojeniowych kluczowych dla bezpieczeństwa państwa.

Jestem przy tym przeciwnikiem wprowadzania rozwiązań pomostowych, w postaci zakupu od innych krajów używanego sprzętu wojskowego, wszędzie tam gdzie nie jest to konieczne dla utrzymania zdolności bojowej jednostek o znaczeniu strategicznym. Obecnie bardzo wiele programów modernizacji i zakupów niezbędnego sprzętu dla polskiej armii jest w nieskończoność odwlekanych. Oceniam takie działania jako swego rodzaju ucieczkę od rozwiązania najpoważniejszych problemów modernizacyjnych polskiej armii i przerzucenie ich na następnego ministra lub rząd.

Wojska Obrony Terytorialnej powinny zostać elementem składowym zawodowej armii i podlegać jej dowództwu, a nie Ministrowi Obrony Narodowej. Pozwoli to żołnierzom służącym obecnie rotacyjnie, na dalszy rozwój i ewentualne kontynuowanie służby w charakterze żołnierza zawodowego.

Jestem również zwolennikiem większego wykorzystania potencjału Ochotniczych Straży Pożarnych, które są bardzo dobrze przygotowane do akcji ratowniczych i zapobiegania skutkom klęsk żywiołowych, a nie mają wystarczającego wsparcia ze strony państwa. Uważam, że część środków, którymi dysponuje Minister Obrony Narodowej, powinno trafiać  na rozwój i wsparcie wyposażenia jednostek OSP.

Stanowczo opowiadam się za odpolitycznieniem armii – nie politycy, ale przełożeni żołnierzy powinni  być kreatorami ich kariery zawodowej. To dowódcy jednostek wojskowych będą wskazywać na określone stanowiska służbowe podwładnych żołnierzy, a nie politycy czy urzędnicy MON, całkowicie lekceważąc opinię dowódców, a nawet wbrew ich stanowisku. Takie sytuacje miały miejsce niejednokrotnie w kilku minionych latach i doprowadziły do osłabienia struktury dowódczej i potencjału kadrowego Wojska Polskiego.  

Elementem bezpieczeństwa państwa jest też Wojskowa Służba Zdrowia, dostępna zarówno w kraju dla żołnierzy oraz weteranów wojennych, jak również w czasie misji medycznych. Wojskowa Służba Zdrowia musi być też w pełni gotowa do udzielania pomocy wszystkim obywatelom w sytuacji zagrożenia ze strony chorób zakaźnych i innych zagrożeń biologicznych. Dlatego wspólnie z Ministrem Obrony Narodowej zadbamy o jej kadry, rozwój infrastruktury oraz bazy medycznej, tak istotnej dla bezpieczeństwa obywateli.

Nie ma bezpieczeństwa Polski bez Unii Europejskiej. Doprowadzę do wpisania naszego członkostwa we Wspólnocie Europejskiej do Konstytucji. Posiadając taki  przepis w Konstytucji, będziemy zabezpieczeni przed nieodpowiedzialnymi krokami ze strony niektórych polityków, którzy swoim postepowaniem starają się za wszelką cenę skłócić Polskę z resztą rodziny europejskiej. Jest to bardzo groźne, bo może w przyszłości doprowadzić do opuszczenia przez nas tej wspólnoty bądź usunięcia z niej przez zniechęcone taką postawą państwa, dla których  kontynuacja i dalszy rozwój ścisłej współpracy w ramach UE jest podstawową wartością. 

Jako Prezydent RP będę aktywnie działał na rzecz przywrócenia Polsce roli jednego z „rozgrywających” państw w ramach Unii Europejskiej, zamiast obecnej roli państwa „rozgrywanego”. Teraz bowiem, bardzo często przy podejmowaniu decyzji w kwestiach kluczowych dla żywotnych interesów Polski, niektóre kraje tzw. „Starej Unii” wykorzystują nieudolność obecnego rządu i faktyczną izolację Polski w ramach UE do marginalizowania naszego głosu – kwestia dyrektywy w sprawie tzw. „transportowców” jest tego najlepszym przykładem.    

Wobec daleko niewystarczającej obecnie roli Grupy Wyszehradzkiej czy zamrożenia spotkań państw Trójkąta Weimarskiego (którego działalność na najwyższym szczeblu trzeba bezwzględnie reaktywować), oraz wyjścia Wielkiej Brytanii ze Wspólnoty, należy zaproponować nowy format grupy państw UE, które powinny wytyczać kierunki i odpowiednią dynamikę  sprawom ważnym dla Zjednoczonej Europy.

Mając to na uwadze podejmę się inicjatywy utworzenia Grupy „Północ-Południe”, która będzie się składać z sześciu państw o największym znaczeniu gospodarczo-politycznym w danym regionie Europy. Tworzyć ją powinny : Hiszpania, Włochy, Francja, Niemcy, Polska i Szwecja. Pozwoli to na powrót Polski do głównego stołu decyzyjnego UE. 

Wielka Brytania to jeden z kluczowych partnerów Polski zarówno na płaszczyźnie kontaktów handlowo-gospodarczych jak i militarnych. Niedawno dokonany Brexit spowodował, iż Polska polityka w Unii Europejskiej będzie znacznie trudniejsza niż dotychczas. Wielka Brytania była dla nas naturalnym sojusznikiem reprezentując sprawy północnej części  Europy wobec Francji, Włoch czy Hiszpanii.

 Musimy zrobić wszystko, aby zabezpieczyć interesy naszych przedsiębiorców i pracowników  na Wyspach i wykorzystać ścisłe więzi z Wielką Brytanią do uczynienia z Polski łącznika pomiędzy nią, a Unią Europejską. Jako Prezydent RP, jedną z pierwszych wizyt zagranicznych złożę w Londynie, aby wzmocnić nasze stosunki bilateralne i nadać im nowy impuls po Brexicie. 

Jednym z celów mojej prezydentury będzie odbudowanie  nieistniejącej właściwie obecnie  polskiej polityki wschodniej. Podążanie drogą rozgrywania sporów historycznych – suflowaną nam przez Kreml – jest drogą donikąd. Strategicznym interesem Polski jest też wzmacnianie suwerenności Białorusi i Ukrainy. Polska polityka wobec Ukrainy musi kierować się strategicznym interesem ochrony prozachodniej orientacji Kijowa.

 Nie można również rezygnować z dialogu – jakby on nie był trudny – z Rosją. Utraciliśmy, kiedyś bardzo dobre, relacje  z rosyjską opozycją, a zerwanie umowy o małym ruchu granicznym z Okręgiem Kaliningradzkim nie zmartwiło Kremla, a zwykłym Rosjanom pokazało, że Polacy są rusofobami. Polska polityka wschodnia musi być krytyczna wobec agresywnych zapędów Putina, ale nie antyrosyjska.

Podstawą skutecznej polityki zagranicznej jest jej ciągłość, nie może ona być polem konfliktu politycznego. Rada Bezpieczeństwa Narodowego i fora parlamentarne poświęcone polityce międzynarodowej powinny spotykać się regularnie i często. Będę zwoływał Radę Bezpieczeństwa Narodowego co najmniej raz na kwartał. Polska racja stanu to coś więcej, niż racja jednego rządu. Pałac Prezydencki będzie wreszcie miejscem prawdziwego dialogu, gdzie wszystkie głosy zostaną                wysłuchane i wzięte pod uwagę przy procesie podejmowania decyzji strategicznych dla Polski. 

Włączę się  aktywnie w promowanie Polski i jej dorobku kulturowego i gospodarczego za granicą.  Nie pozwolę też na opluwanie dobrego imienia Polski przez polityków i media z innych krajów.  Podmioty,  które miały pełnić tę rolę, jak Polska Fundacja Narodowa, dysponująca olbrzymim budżetem, nie radzą sobie z tym zadaniem  i są często wykorzystywane do doraźnej walki politycznej. 

Polska w kontaktach z innymi państwami  nie może mieć barw politycznych, wszyscy zagraniczni partnerzy powinni postrzegać nas jako jedność, dlatego rozwiązania dotyczące promocji Polski i ochrony jej dobrego imienia powinny być wypracowane w porozumieniu wszystkich sił politycznych, tak, żeby na zewnątrz nasze działania były spójne i konsekwentne. Jako Prezydent RP będę tego gwarantem. 

W ciągu dwóch kolejnych dekad wymiana towarowa Europy z Chinami wzrosnąć może kilkanaście razy. Musimy odnieść korzyści z tworzącego się właśnie „Nowego Jedwabnego Szlaku”, dlatego polskie przedsiębiorstwa powinny aktywnie uczestniczyć w powstawaniu centrów przeładunkowo-logistycznych i w wymianie handlowej – pozostanie jedynie krajem tranzytowym nie przyniesie wymiernych korzyści dla gospodarki.  Sprawując  urząd Prezydenta  RP, będę działał na rzecz zwiększenia współpracy gospodarczej  z Chinami, oraz z drugim bardzo ważnym państwem tego regionu – Indiami.  Wzmocni  to nie tylko naszą pozycję w polityce gospodarczej i wyznaczaniu nowych jej kierunków, ale też zwiększy bezpieczeństwo.

Polska dyplomacja została zaprzęgnięta ostatnio do realizacji partyjnych interesów grupy rządzącej. Zamiast wspierania polskich przedsiębiorców, zabiegania o wzrost eksportu i budowania  polskiej marki – zlikwidowano piony ekonomiczno-handlowe w ambasadach. Polscy przedsiębiorcy nie mogą już liczyć na pomoc placówek dyplomatycznych. Natomiast na całym świecie reprezentowanie interesów ekonomicznych jest głównym zadaniem dyplomacji.   Dlatego jako Prezydent RP zrobię wszystko aby zapewnić wsparcie polskim przedsiębiorcom w poszukiwaniu nowych kontaktów handlowych i otwieraniu nowych rynków na polskie towary, w tym na nasze najlepsze dobro eksportowe –zdrową, tradycyjną żywność. Należy też zwrócić uwagę na kadry dyplomatyczne, które w ostatnim czasie mocno upartyjnione, powinny przejść proces odpolitycznienia, aby na całym świecie reprezentowali nas prawdziwi dyplomaci – bezpartyjni urzędnicy dbający o interes wszystkich Polaków, a nie partyjni nominaci zainteresowani wyłącznie spełnianiem życzeń obecnej władzy.

Fundamentem wszystkich zmian mających na celu poprawę sytuacji w ochronie zdrowia jest pilne zwiększenie nakładów na leczenie. Środki na ten cel mogą pochodzić m.in. z przesunięcia na leczenie 2 % ze składki rentowej oraz akcyzy na papierosy i alkohol. Pozyskanie środków na profilaktykę i leczenie jest zatem możliwe bez dodatkowych obciążeń podatkowych pracowników i pracodawców. Dzięki tym nakładom zahamujemy narastający brak osób wykonujących zawody medyczne w sektorze publicznym oraz poprawimy dostępność pacjentów do opieki medycznej finansowanej ze środków publicznych. 

Zwiększenie o co najmniej 30%  wynagrodzenia  pracowników placówek medycznych – w szczególności  pielęgniarek i położnych, ratowników medycznych, diagnostów laboratoryjnych, fizjoterapeutów, lekarzy, farmaceutów szpitalnych, techników medycznych oraz pracowników administracji – jest kluczem do zwiększenia ich liczby i zapewnienia odpowiedniego poziomu świadczonych usług medycznych. Dobrze opłacani pracownicy nie będą zmuszeni brać dodatkowych dyżurów, żeby utrzymać swoja rodzinę  i  nie będą musieli emigrować zarobkowo za granicę. 

Zniesienie limitów przyjęć na studia na kierunkach medycznych oraz specjalizacjach lekarskich, a także stworzenie systemu stypendialnego dla studentów i absolwentów tych kierunków, skrócenie i upraktycznienie programów specjalizacji lekarskich oraz pielęgniarskich są niezbędne do zatrzymania narastającego kryzysu kadrowego w ochronie zdrowia. Pozwoli to realnie zwiększyć liczbę studentów kierunków medycznych, którzy będą  szybciej i efektywniej zasilać kadry ochrony zdrowia.

W dostępności do nowoczesnego leczenia chorób cywilizacyjnych, w szczególności leczenia nowotworów, pacjenci z Polski nie mogą być w gorszej sytuacji niż obywatele innych państw Unii Europejskiej. Dostęp do nowoczesnych procedur medycznych i leków daje nadzieję walczącym o zdrowie i  życie, której państwo nie może pozbawiać swoich obywateli. M.in. temu służyć ma Europejski Program Onkologiczny, który zaproponowałem w maju 2019r. Konieczne jest jak najszybsze wprowadzenie tych rozwiązań w sposób efektywny do polskiego systemu ochrony zdrowia. 

Kompleksowe uzdrowienie sytuacji w systemie ochrony zdrowia w Polsce wymaga również zmiany podejścia do problemów profilaktyki zdrowotnej. Skuteczna edukacja zdrowotna w szkołach, ciepłe posiłki dla uczniów i zwiększenie  aktywności  fizycznej w zajęciach szkolnych i pozaszkolnych to tylko część rozwiązań  adresowana do dzieci i młodzieży.  Równie ważne w tej materii jest zadbanie o powietrze wolne od smogu i wprowadzenie bezpłatnych badań profilaktycznych  dla osób zagrożonych chorobami cywilizacyjnymi. Postawienie na profilaktykę zdrowotną jest konieczną inwestycją w zdrowie obywateli. 

Ograniczeniem w dbaniu o zdrowie i życie polskich dzieci nie mogą być pieniądze. Obecnie większość rodziców płaci za usługi dentystyczne dla swoich dzieci. Wyeliminowana w wielu krajach UE próchnica, w polskich realiach dotyka bardzo wielu uczniów. Darmowy dentysta  dla dzieci musi być zagwarantowany w systemie, ale w sposób efektywny, a nie tylko na papierze. Dzieciom powinna też przysługiwać  ryczałtowa opłata za leki na receptę i w pełni finansowany przez państwo kalendarz szczepień rekomendowanych.

Wypracowane w 2015 r. rozwiązania w ramach Ustawy o leczeniu niepłodności były dużym sukcesem i nadzieją dla wielu par, które w końcu otrzymały realną pomoc w realizacji swojego marzenia o posiadaniu własnych dzieci. Ustawa przewidywała finansowanie tych starań związanych m.in. z zapłodnieniem in vitro z budżetu państwa. Niestety następny rząd się z tego wycofał, co było dużym błędem. Dlatego jedną z moich pierwszych inicjatyw ustawodawczych będzie przywrócenie finansowania In vitro z budżetu państwa.

Zdrowa żywność powinna być powszechna, a cena nie może być barierą w jej dostępności. Jednak na przystępności cenowej zdrowej żywności nie powinni tracić jej bezpośredni producenci. Żeby to zapewnić, konieczne jest wprowadzenie 0% stawki VAT na żywność wytwarzaną w sposób tradycyjny. Taki krok będzie ogromną korzyścią zarówno dla producentów – bo będą mogli konkurować cenowo z produktami nie wytwarzanymi w sposób naturalny, a przede wszystkim dla konsumentów – ponieważ zwiększy się dla nich dostępność  zdrowej, polskiej żywności.  Projekt będzie przewidywał także ułatwienia w bezpośrednim kontakcie pomiędzy klientem, a producentem żywności, tak aby droga do zakupu zdrowej, tradycyjnej żywności była jak najkrótsza, bez pośredników i dodatkowych kosztów.

Jestem zwolennikiem systematycznego odchodzenia  od węgla jako głównego surowca energetycznego polskiej gospodarki. Naszym celem jest 50% udział OZE w polskim miksie energetycznym do 2030 roku. Nie może się to jednak odbywać kosztem tych regionów kraju, które swój rozwój opierały dotąd głównie na złożach tego surowca. Powinny się stać one nowymi zagłębiami przemysłowymi, w których główną rolę będą odgrywały produkcja i wykorzystanie odnawialnych źródeł energii. W ten sposób Śląsk i inne zagłębia węglowe przejdą ewolucję z generujących największe koszty klimatyczne regionów do liderów zielonej energii. 

Będę również przekonywał rządzących do  wprowadzenia  rozwiązań ułatwiających powstawanie biogazowni, w tym tych  opartych  na beztlenowej fermentacji, dzięki czemu spełniać będą one najwyższe standardy ochrony środowiska i nie będą powodowały uciążliwości zapachowej. Takie instalacje, prócz elektryczności i nawozów będą dostarczały ciepło do sieci ciepłowniczej, a także utylizowały odpady organiczne

Jako Prezydent RP będę także aktywnie wspierać rozwój energetyki rozproszonej, prosumenckiej skupionej na panelach fotowoltaicznych. Własna produkcja prądu musi się opłacać, a nadwyżki oddawane będą do sieci. Przekonam rząd o konieczności likwidacji barier administracyjnych w tym obszarze. Przykład musi iść z instytucji  państwowych,  dlatego uważam, iż panele fotowoltaiczne powinny się znaleźć na jak  największej liczbie budynków użyteczności publicznej, takich jak urzędy, szkoły czy pływalnie.  

Program budowy morskich elektrowni wiatrowych może zapewnić do 20% (14 GW) potrzeb energetycznych polskiej gospodarki. Pomoże to w transformacji systemu energetycznego kraju w kierunku gospodarki niskoemisyjnej oraz zapewnieniu bezpieczeństwa energetycznego. Zrobię wszystko co w mojej mocy, aby z pozycji Prezydenta RP przekonywać do  wprowadzenia go przez rząd. Budowa nowoczesnych farm wiatrowych na Bałtyku, tylko o mocy 6 GW do 2025 roku, to według wstępnych szacunków: 60 mld zł do PKB Polski, 15 mld zł do budżetu z CIT i VAT, oraz do 70 tys. nowych miejsc pracy w różnych regionach kraju. 

Budowa morskich farm wiatrowych oznacza także konieczność wyprodukowania m. in. stali, co pomoże wypełnić moce produkcyjne polskich hut. Działające w Polsce przedsiębiorstwa już dziś mogą dostarczyć do 70% komponentów i usług niezbędnych do zbudowania morskich farm wiatrowych.

Obowiązkiem rządzących Polską jest stworzenie warunków, w których polscy rolnicy, na równych zasadach mogą konkurować na wspólnym europejskim rynku. Dlatego w nowym unijnym budżecie dopłaty dla polskiego rolnika powinny być w tej samej wysokości, w jakiej otrzymują je rolnicy Francji i Niemiec. Wspólnie z rządem Prezydent ma obowiązek działać na forum Unii na rzecz podniesienia unijnych dopłat do wysokości 1200 zł/ha.

Będę przekonywał  rząd do wprowadzenia  długofalowego programu budowy zbiorników retencyjnych. Uprości on  procedury,  których spełnienie jest niezbędne do  budowy zbiorników do 5000 metrów kwadratowych i będzie zawierał instrumenty  wspierające  stosowanie odpowiednich metod agrotechnicznych dla upraw zwiększających ilość wody w glebie. 

Umowa Unia Europejska – Mercosur otwiera rynek europejski na bezcłowy import, m.in. produktów rolno-spożywczych z takich krajów jak Argentyna, Brazylia, Paragwaj, Urugwaj, gdzie nie obowiązują europejskie standardy w zakresie używania pestycydów. Wejście w życie tej umowy godzi nie tylko w rolnictwo krajów UE – takich jak Polska, ale przyniesie dalekosiężne, dewastacyjne skutki dla klimatu na świecie, bo wypalanie Amazonii to nic innego niż pozyskiwanie terenów pod uprawę soi, kukurydzy oraz wypas bydła. Prezydent RP powinien zrobić wszystko co w jego mocy, aby ochronić polskich rolników i konsumentów przed negatywnymi skutkami tej umowy. 

Praca rolników coraz bardziej uzależniona jest od zjawisk od nich niezależnych. Powoduje to brak stabilności dochodów. Dlatego zaproponuję stworzenie Funduszu Wzajemnej Pomocy w Stabilizacji Dochodów Rolniczych, którego celem będzie zagwarantowanie stabilizacji prowadzonej przez nich działalności, w przypadku gdy nie będzie możliwości uzyskania odpowiedniej zapłaty za sprzedane produkty rolne od podmiotu który stał się niewypłacalny. 

Jedną z moich pierwszych inicjatyw ustawodawczych będzie zagwarantowanie realnego podniesienia kwoty wolnej od podatku do 8000 zł dla wszystkich Polaków. Było to solenne zobowiązanie obecnego Prezydenta RP, który pomimo posiadania popierającej go samodzielnej większości w obu Izbach Parlamentu, z tej obietnicy- podobnie jak z wielu innych złożonych Polakom w kampanii – się nie wywiązał. 

Dostęp do własnego lokum to dziś olbrzymi problem dla polskich rodzin. Wiele z nich nie stać na zaciągnięcie kredytu na ten cel. Dlatego potrzebny jest  program wsparcia zakupów  i budowy domów i mieszkań dla młodych małżeństw. Budżet państwa sfinansuje do 50 000 zł „wkładu własnego”, aby można było zaciągnąć kredyt na pierwsze własnościowe mieszkanie. Takie rozwiązanie będzie zachętą ułatwiającą podjęcie przez młodych ludzi decyzji o  założeniu rodziny czy powrocie z emigracji zarobkowej.

Moje środowisko polityczne było jedynym z opozycji, które poparło wprowadzenie tego programu. Jestem bowiem wierny zasadzie, iż dobre projekty ustaw należy popierać niezależnie od tego od kogo pochodzą. Liczy się bowiem wspólny cel, jakim jest poprawa jakości życia polskich rodzin. Obecnie, wobec panującej drożyzny konieczne jest rozbudowanie tego programu o coroczny mechanizm waloryzacyjny oparty o rozwiązania przyjęte przy waloryzacji emerytur i rent. Pozwoli to na utrzymanie wartości siły nabywczej świadczenia, pomimo wzrostu cen podstawowych towarów                 i usług.

Prezydent powinien szczególną uwagę poświęcać osobom, które ze względu na swoje ograniczenia wynikające z niepełnosprawności mają o wiele trudniejsze warunki do życia i rozwoju. Moje działania jako Prezydenta będą się koncentrowały na uwolnieniu potencjału społecznego takich osób  i poprawieniu ich warunków bytowych. Dlatego złożę projekt ustawy gwarantujący  dodatek na rehabilitację w wysokości 500 zł dla wszystkich osób niepełnosprawnych, bez progu dochodowego, a także podwyższający świadczenie wychowawcze przysługujące rodzicom dzieci niepełnosprawnych do wysokości 1000 zł.

Będę konsekwentnie zabiegał o wprowadzenie w życie ustawy „Emerytura bez podatku”. Emeryci swoje podatki już zapłacili. Projekt ten, to wyraz solidarności międzypokoleniowej. Większość seniorów żyła i pracowała w systemie, który nie pozwalał zapracować im na dostatnią, spokojną jesień życia. Wprowadzenie projektu spowoduje pozostawienie średnio 250 złotych więcej co miesiąc w portfelu seniora. Oznaczać to będzie około 3.000 złotych rocznie więcej. Dla porównania „trzynasta emerytura” w 2019 r. to  jedynie 888 zł.

W Polsce już około 770 tys. emerytów zdecydowało się kontynuować pracę po osiągnięciu wieku przejścia na emeryturę.  W ostatnim czasie to przyrost o ponad 200 tys. Jest to pozytywne zjawisko, które najczęściej jest jednak spowodowane bardzo niskimi emeryturami, które zmuszają do tzw. „dorabiania do emerytury”. Należy wesprzeć tę aktywność zwalniając takie przychody emerytów z podatku dochodowego. 

Duża część Polek i Polaków zaczyna aktywność zawodową bardzo wcześnie, co powoduje, iż szczególnie przy pracy ciężkiej fizycznej, nie może pracować w zawodzie w wieku np. 60 i więcej lat bo nie pozwala im na to zdrowie. Polki i Polacy powinni mieć możliwość wcześniejszego przejścia na pełną emeryturę po spełnieniu  ustawowych warunków takich jak osiągnięcie wieku 55 lat przez kobiety i 60 lat przez mężczyzn oraz przepracowaniu odpowiednio 35 i 40 lat pracy. 

Jako Prezydent będę patronował wprowadzeniu Ogólnopolskiej Karty Seniora dla wszystkich osób, które osiągnęły ustawowy wiek emerytalny. Seniorzy będą korzystać ze zniżek na zasadach przewidzianych w Ogólnopolskiej Karcie Dużej Rodziny, którą  wprowadzałem w 2014 r. Zniżki będą dostępne zarówno w podmiotach podległych państwu, samorządom jak i u przedsiębiorców. Pozwoli to seniorom zaoszczędzić pieniądze podczas zakupów w sklepach, wyrabianiu dokumentów czy wyjść do teatru lub kina.  

Obecnie, pełna emerytura rolnicza przysługuje ubezpieczonemu rolnikowi, który po osiągnięciu wieku emerytalnego i udokumentowaniu okresu ubezpieczenia zdecydował się zrezygnować z dalszego prowadzenia gospodarstwa rolnego. Trzeba to zmienić, dlatego złożę jako inicjatywę prezydencką projekt ustawy, który nie będzie uzależniał  prawa do emerytury rolniczej od przekazania gospodarstwa.

Kryzys wywołany przez nieodpowiedzialnych polityków przeniósł się bezpośrednio na sale sądowe. Są to kolejne ludzkie dramaty będące konsekwencją odraczania rozpraw i przedłużającego się do horrendalnych rozmiarów czasu oczekiwania na orzeczenia. Niezależnie od kroków podejmowanych wobec Polski przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, musimy sami doprowadzić do końca tego impasu i dualizmu prawnego.

 Osobą naturalnie predysponowaną do położenia kresu temu chaosowi jest Prezydent RP. Doprowadzę do spotkania przy okrągłym stole ds. wymiaru sprawiedliwości wszystkich stron tego  sporu. Wśród ekspertów ze środowisk sędziowskich i innych zawodów prawniczych i w dialogu z nimi zostanie wypracowane rozwiązanie w postaci pakietu  ustaw porządkujących sytuację w instytucjach  wymiaru sprawiedliwości, który przedłożę jako inicjatywę prezydencką. Będzie on zawierał rozwiązania przywracające niezależność Krajowej Rady Sądownictwa, zniesienie represyjnych przepisów z tzw. „ustawy kagańcowej” czy naprawienie sytuacji w Sądzie Najwyższym i Trybunale Konstytucyjnym. Konieczne jest przy tym również odebranie ślubowania od trzech prawidłowo wybranych w 2015 r. sędziów Trybunału Konstytucyjnego. 

Kolejnym krokiem będzie przeprowadzenie realnej reformy wymiaru sprawiedliwości, której celem nie będą czystki kadrowe, a skrócenie postępowań, obniżenie kosztów sądowych, łatwiejszy dostęp obywateli do sądów i odbudowa zaufania Polaków do instytucji  państwa prawa.  

Wymiana prezesów sądów i demontaż najważniejszych instytucji wymiaru sprawiedliwości to żadna reforma. Polacy oczekują rzeczywistych zmian w sądownictwie, dlatego doprowadzę do wprowadzenia zmian mających na celu przede wszystkim  skrócenie postępowań sądowych i obniżenie kosztów, które ponoszą wszyscy szukający sprawiedliwości w sądzie. Pomogą w tym z pewnością Sędziowie Pokoju, którzy będą wybierani w lokalnych społecznościach i zajmą się rozstrzyganiem drobnych sporów sądowych. Jednym z pierwszych projektów ustaw, jakie złożę będzie projekt ustawy o obniżeniu kosztów sądowych w sprawach cywilnych oraz postępowaniach przed sądami administracyjnymi i w Krajowym Rejestrze Sądowym.

Obecnie obowiązująca ordynacja wyborcza sprawia, że władza zwierzchnia należy w Polsce nie do narodu, lecz do szefów największych partii politycznych. Żeby Polacy odzyskali kontrolę nad swoimi przedstawicielami, należy wprowadzić ordynację mieszaną, w której co najmniej połowa mandatów poselskich będzie wyłaniana w jednomandatowych okręgach wyborczych. Dzięki JOW-om posłowie będą zależni przede wszystkim od swoich wyborców, a nie od kaprysu szefa partii. To zmieni logikę funkcjonowania partii, które staną się podmiotami bardziej demokratycznymi. Posłowie, aby zapewnić sobie wybór będą musieli bardzo uważnie wsłuchiwać się w głos swoich rodaków. 

Konieczne jest ustanowienie jednego dnia w roku, w którym byłyby przeprowadzane referenda dotyczące spraw ważnych dla obywateli, zarówno na poziomie krajowym, jak i lokalnym. Referendum to najbardziej demokratyczne narzędzie kontroli społecznej oraz wpływu obywateli na władze. To wielka szansa na aktywizację społeczeństwa, które brałoby udział we współdecydowaniu o ważnych sprawach nie tylko raz na kilka lat, przy okazji wyborów. Dzień referendalny byłby okazją, przy której obywatele mogliby pokazać rządzącym żółtą lub czerwoną kartkę. W ten sposób zwiększyłaby się odpowiedzialność polityków sprawujących funkcje publiczne. To wreszcie szansa na uzdrowienie debaty publicznej. 

W niemal każdych wyborach blisko połowa uprawnionych do głosowania nie korzysta ze swojego prawa i zostaje w domach. Dotyczy to zwłaszcza ludzi młodych, to bardzo niekorzystna tendencja. Dlatego zaproponuję wprowadzenie możliwości głosowania przez Internet. Kilka państw umożliwia już taką formę głosowania – m.in. Estonia i Szwajcaria. Frekwencja uległaby zwiększeniu, przede wszystkim wśród ludzi młodych. Polonia i osoby niepełnosprawne wreszcie mogłyby uczestniczyć w wyborach bez konieczności pokonywania zbędnych barier. 

W obecnej praktyce ustrojowej instytucje Rzecznika Praw Obywatelskich, Prokuratora Generalnego oraz Krajowej Rady Sądownictwa są silnie upartyjnione. Prokuratorem Generalnym jest obecnie minister sprawiedliwości, czyli czynny polityk, co siłą rzeczy powoduje brak niezależności. Dlatego zaproponuję  powszechne wybory Rzecznika Praw Obywatelskich, Prokuratora Generalnego oraz członków Krajowej Rady Sądownictwa. Wzmocni to mandat demokratyczny tych instytucji, przybliży ich działanie obywatelom oraz zapewni  niezależność od polityków. 

Postuluje zmianę formuły Senatu na Izbę Samorządową. Z uwagi na swój skład, pełniłby on rolę stabilizatora sytuacji politycznej, rozładowującego napięcia między administracją rządową, a środowiskami samorządowymi. Senatorowie pełniliby swoją funkcję społecznie. Realizacja tego postulatu przyczyni się do zniesienia monopolu partii politycznych w procesie stanowienia prawa w Polsce.

Wobec ostatnich zmian w systemie podatkowym, jeszcze bardziej uwypuklił się problem niewystarczających środków jakimi dysponują samorządy na realizację coraz większej ilości zadań własnych i zleconych.  Wszystkie te zmiany rzutują na ograniczenie samorządowych środków na kulturę, sport, czy  usługi publiczne realizowane w gminach, powiatach i województwach. Odpływowi pieniędzy z budżetów samorządów należy zapobiegać poprzez wydzielenie dla nich odpowiedniej części wpływów z podatku VAT, które mogłyby zasilić podupadające finanse sektora samorządowego.  

Będę aktywnie wspierał dążenia dużych polskich miast do wprowadzania do ich funkcjonowania Ustaw Metropolitalnych. Są one szansą na szybszy rozwój i lepszą jakość życia ich mieszkańców. Obecnie takie rozwiązania są dopuszczalne jedynie w województwie śląskim. Należy rozszerzyć te możliwości także na inne miasta wojewódzkie, które zgłaszają chęć zawiązania takich związków. Pozwala to na szybszy rozwój regionu, większą integrację skupionych w nim gmin poprzez m.in.wspólne planowanie inwestycji, lepsze wykorzystywanie funduszy unijnych czy sprawniejszą organizację transportu i komunikacji. 

Jako Prezydent RP będę wspierał  polskie samorządy i dbał o nadawanie im nowych impulsów rozwojowych, dlatego złożę projekt ustawy dający możliwość zwolnienia z VAT dla samorządów realizujących inwestycje publiczne w strategicznych dla polityki państwa obszarach. Środki zaoszczędzone w ten sposób przez samorządy będą przeznaczone na inwestycje w obszarze budowania infrastruktury społecznej i ochronie zdrowia.

Każda jednostka OSP, aby skutecznie mogła dbać o bezpieczeństwo lokalnych społeczności, musi być wyposażona w odpowiedni sprzęt. Obecnie stawka podatku VAT na sprzęt pożarniczy wynosi 23%. Stanowi to znaczny wydatek dla samorządów, nie tylko przy zakupie drobnego sprzętu ratowniczego, ale szczególnie przy zakupie samochodów ratowniczo-gaśniczych. Zaproponuję w projekcie ustawy  powrót do 8% stawki VAT na sprzęt pożarniczy.

Polski sektor organizacji pozarządowych potrzebuje silnego impulsu rozwojowego i uniezależnienia się od konkursów grantowych ustawiających NGO-sy w pozycji klienta władzy. Odpowiedzią na te potrzeby będzie prezydencki projekt ustawy zwiększający z 1% do 2% kwotę podatku dochodowego, którą będzie można przekazać na wskazaną organizację pożytku publicznego. Zagwarantuje również, obowiązkową reprezentację przedstawicieli organizacji pozarządowych w komisjach samorządowych przyznających granty, których zadaniem będzie  zapewnienie transparentności rozstrzygnięć finansowych.

Obecnie organizacje pozarządowe z terenów wiejskich muszą rywalizować o wsparcie finansowe z wieloma innymi, co często powoduje brak środków i utratę potencjału rozwojowego wsi.  Odpowiedzią na te potrzeby będzie prezydencki projekt ustawy zapewniający specjalne granty dedykowane pozarządowym organizacjom, które z uwagi na swoje umiejscowienie na terenach wiejskich mają utrudniony dostęp  do środków publicznych. Chodzi tu przede wszystkim o zespoły folklorystyczne, Koła Gospodyń Wiejskich i Ludowe Zespoły Sportowe, a także inne organizacje, których rola w aktywizacji społeczności lokalnych i popularyzowaniu kultury ludowej jest nie do przecenienia. 

Sołtys jest funkcjonariuszem publicznym działającym w imieniu państwa i samorządu gminy najbliżej ludzi, dlatego też, moim zdaniem, powinien być wynagradzany, tak jak każdy pracownik administracji   samorządowej.  Proponuję również wzmocnienie roli sołectw poprzez umożliwienie im, tak jak organizacjom pożytku publicznego,  pozyskiwania (poza budżetem gminy) środków na wykonywanie planowanych zadań. Projekt ustawy, przewidujący powyższe rozwiązania, który złożę jako prezydencką inicjatywę ustawodawczą, będzie zakładał także możliwość przekazania 1% podatku dochodowego od osób fizycznych na rzecz sołectwa właściwego ze względu na miejsce zamieszkania podatnika.

Wieś to nie tylko rolnictwo, to przede wszystkim wyjątkowa przestrzeń do życia, w której znajduje się wielkie bogactwo kulturowe. Zadaniem państwa jest dbanie o rozwój lokalnej tradycji. Pomoże w tym mój  program budowy i remontów wiejskich świetlic. Dzięki temu działaniu zostaną stworzone wyjątkowe miejsca do spotkań i pracy Kół Gospodyń Wiejskich, lokalnych grup działania, zespołów muzycznych czy rad sołeckich. 

  Samorządy mają obecnie wielkie problemy ze sfinansowaniem wielu zadań, nie tylko własnych, ale też zleconych.  Przykładem jest subwencja oświatowa, która nie wystarcza na pokrycie w całości zapotrzebowania na wypłaty  pensji  nauczycieli.  Państwo powinno przejąć całą odpowiedzialność za  wypłacanie pensji dla nauczycieli, dzięki czemu samorządy nie będą musiały w to angażować własnych pieniędzy, które będzie można  przeznaczyć  na inne ważne cele, w tym te związane z zajęciami pozalekcyjnymi i sportem dla dzieci i młodzieży. 

Prestiż zawodu nauczyciela musi zostać odbudowany, dlatego m.in. średnia płaca nauczyciela  na etacie musi równać się średniej płacy w gospodarce. Spowoduje to zwiększenie atrakcyjności zawodu nauczyciela. W obecnym systemie państwo nie zapewnia też finansowania  szkoleń i kursów – musi się to zmienić, ponieważ nie można wymagać od nauczycieli ciągłego doskonalenia zawodowego bez przeznaczania środków na ten cel.

Od pewnego czasu zmagamy się z odpływem absolwentów naszych szkół wyższych do innych krajów, gdzie proponowane im są lepsze warunki finansowe za wykonywaną przez nich pracę. Wspólny rynek pracy UE to wielki przywilej, jednak nie można dopuścić, aby kształcący się w polskim systemie specjaliści wyjeżdżali zaraz po studiach za granicę i zasilali inne gospodarki. Szczególnie szkodliwe są ubytki specjalistów w służbie zdrowia, kierunkach inżynieryjnych czy branży IT. Studentów tych należy zachęcić do podjęcia deklaracji o pracy w Polsce przynajmniej przez okres 10 lat po studiach. 

Posłuży temu Prezydencki Fundusz Stypendialny, który zagwarantuje każdemu studentowi, który podejmie  takie zobowiązanie, stypendium w wysokości 1000 zł przez cały okres studiów. Środki na ten cel będą przekazywały spółki skarbu państwa z wypracowywanych przez siebie zysków. Stypendium takie pozostanie bezzwrotne, pod warunkiem wypełnienia deklaracji poprzez wykonywanie pracy w Polsce lub dla podmiotu polskiego, przynajmniej przez 10  z 15 lat przypadających po zakończeniu studiów.

Przepełnione klasy stały się prawdziwą zmorą polskich szkół. W takich warunkach ciężko zapewnić edukację na odpowiednio wysokim poziomie. Rozwiązaniem jest stopniowe ograniczenie liczby uczniów w klasie do maksymalnie 25 osób. 

Niestety wciąż wielu polskich uczniów nie tylko przychodzi do szkoły głodna, ale też wychodzi z niej bez posiłku. Każdy uczeń powinien otrzymywać dwudaniowy posiłek w szkole, niezależnie od statusu majątkowego ich rodziców.

Znajomość języków obcych to klucz do możliwości oferowanych przez współczesny świat. Dlatego konieczne jest minimum 5 godzin nauki języka angielskiego  w tygodniu, już od pierwszej klasy szkoły podstawowej. Należy również rozszerzyć ofertę edukacyjną  szkół o  nowe obowiązkowe przedmioty nauczania: podstawy ekonomii oraz wiedzę o ekologii i zdrowym trybie życia, w tym o odżywianiu się.

Jestem zwolennikiem przywrócenia Powszechnego Samorządu Gospodarczego w Polsce. Instytucja ta funkcjonowała w naszej przestrzeni  prawnej przed II wojną światową i – jak wskazuje wielu przedsiębiorców, powinna zostać reaktywowana. Pozwoli to poprawić efektywność działania przedsiębiorstw, pomoże  ustanowić sprawne  sądownictwo gospodarcze oraz przyczyni się do rozwoju szkolnictwa zawodowego. Projekt stosownej ustawy reaktywującej Powszechny Samorząd Gospodarczy złożę jako prezydencką inicjatywę ustawodawczą. 

Wysoki i stale rosnący ZUS jest często barierą dla podejmowania działalności gospodarczej. Dlatego zaproponuje wprowadzenie Programu Dobrowolny ZUS dla Przedsiębiorców. Samozatrudniony będzie mógł zdecydować, czy chce opłacać ZUS, czy z tego rezygnuje, ponosząc konsekwencje nieopłacania składki. Proponowane przez mnie rozwiązanie jest szansą, że więcej osób zdecyduje się na prowadzenie działalności gospodarczej, co zwiększy wpływy do budżetu z podatków, a także zwiększy ilość pieniędzy w systemie ochrony zdrowia. Ponadto wprowadzenie takiej możliwości zapobiegnie likwidowaniu działalności gospodarczej przez osoby, które nie mają wysokich przychodów i nie wytrzymują płacenia składek na ZUS. Dotyczy to w szczególności właścicieli małych sklepów, aptek, warzywniaków, kwiaciarni, zakładów fryzjerskich, warsztatów, zakładów rzemieślniczych – w gestii osób je prowadzących należy pozostawić, czy chcą płacić cały ZUS, czy jedynie składkę zdrowotną.  

Podczas rozmów z polskimi przedsiębiorcami, bardzo częstym problemem podnoszonym przez nich jest kwestia nieustających kontroli ze strony różnych urzędów państwowych. Uniemożliwia to normalne funkcjonowanie firm, nie wspominając już o ich rozwoju. Dlatego należy wprowadzić limit kontroli firmy przez poszczególne instytucje państwowe na poziomie jednej kontroli na rok. 

Podobnie  jeśli chodzi o coraz bardziej rozbudowany obowiązek sprawozdawczości. Nie może być tak, że przedsiębiorca całą energię potrzebną na prowadzenie i rozwój firmy zużywa na ciągłe kontrole  i niezliczone sprawozdania.

Kolejnym z utrapień polskich przedsiębiorców jest ogrom nagłych  zmian w prawie dotyczącym działalności gospodarczej. Obecna władza potrafi uchwalać ustawy nawet w jedną dobę, a potem niejednokrotnie kilkanaście razy nowelizować te złe i przygotowane w pośpiechu przepisy. 

Szkodzi do gospodarce, gdyż stwarza niepewność co do ciągłości poszczególnych rozwiązań prawnych. Rozwój firm  natomiast, to dalekosiężne planowanie, o które bardzo trudno w naszej rzeczywistości legislacyjnej. Jako Prezydent RP złożę projekt ustawy, zgodnie z którym każda taka zmiana ustawowa, będzie wymagała  tzw. „rządowej ścieżki legislacyjnej” z pełną gamą konsultacji społecznych, w tym przede wszystkim zaopiniowania jej przez Radę Dialogu Społecznego.

Dziś młodzi, rozpoczynający działalność przedsiębiorcy korzystają  z dotacji z Urzędu Pracy, która wynosi około 20 000 zł. Dla wielu to zbyt niska kwota, gdyż koszty związane z działalnością gospodarcza, szczególnie dla małych firm stale rosną. Żeby podtrzymać trend rozwojowy nowych firm zakładanych przez młodych ludzi, jako Prezydent RP złożę projekt ustawy, w  którym zaproponuję podniesienie kwoty bezzwrotnej dotacji na rozpoczęcie działalności i stworzenie miejsca pracy do 50 000 zł.